เมฆหมด มิบดบัง : โคลงสี่สุภาพ

เมฆหมด มิบดบัง : โคลงสี่สุภาพ

(กลบทที่ผมคิดประดิษฐ์ขึ้นเอง)

๑. แล รัชนีคลี่คล้อย................เวหา

ล่วง อวิรุทธ์สุทธา...................รุ่งแล้ว(อวิรุทธ์=อิสระ)

แนว สิขเรศเกศปรา-................กฏเกิด(สิขเรศ=ภูเขา)

เพริศ พิสมัยใสแพร้ว................ภาสเช้าชระเมียงงาม ฯ(ภาส=แสงสว่าง,ชระเมียง=มองดู)

๒. ยาม สุริยันผันพ้น..................ยอดผา

ยัง ถูกถกลเมฆา.......................บังไว้(ถกล=ตั้ง)

ไคล อุษาโยคโบกลา.................พลัดผ่าน(อุษาโยค=เวลาใกล้รุ่ง)

สราญ รุจิราเรือง;ไร้....................กีดกั้นกำบัง ฯ

๓. ดั่ง วลาหกปกฟ้า.....................นภดล(วลาหก=เมฆ)

บัง สุริยะเสียจน..........................แจ่มไร้

ไกร กิเลสา ถกล.........................กลบจิต

คิด วิปริตผิดไคล้.........................ชั่วให้ไฉนเห็น ฯ

๔. เป็น ปกติแก่เกล้า.....................วิกรม

อัน อวิชชาระดม...........................ครอบค้ำ

จำ ประจัญจิตติดจม.......................แต่เกิด

เชิด พฤติกรรม์พาลพล้ำ..................โง่เหง้าเขลาขวน ฯ

๕. ชวน พิจารณาโทษรู้....................กิเลส

เพียร พยายามจุ่งเจตน์....................ขับไคล้

ภัย อวิชชาสาเหตุ...........................ตระหนัก

จัก สรสิทธิ์พิทย์ไซร้........................สิกข์สร้างวิชชา ฯ(สรสิทธิ์=สร+สิทธิ์)

๖. พา นฤมิตชีวิตพ้น........................เมฆหนา

เฉก สุริยน มล ลา............................รุ่งเรื้อง

เปรื่อง ปฏิภาณปัญญา.......................วิศิษฏ์(วิศิษฏ์=ประเสริฐ)

กฤติ ยาการบาลเบื้อง........................เฟื่องฟุ้งผดุงดล ฯ(กฤติยา=เกียรติ)

๑๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖