ฤดูหนาวและความเยาว์วัย
: กลอนคติสอนใจ(วสันตดิลกฉันท์
๑๔)
๏ เหมันต์ฤดู ณ อรุโณ-...............ทยะโศ
ภินาศานติ์(อรุโณทยะ=อรุโณทัย,โศภิน=งาม)
ก่อนที่สุรียะ
จะทะยาน...................จะปะพาน ตระการรงค์
๏ เพริศพรายพิจิตร ศิลป์ประสาธ-...นะพิลาส
พิไลทรง(ประสาธน์=เครื่องประดับ)
หมอกขาวสกาว
สิขระหลง.............ชระล่อง ละหานหาย(สิขร=ภูเขา,ชระล่อง=ซอกเขา)
๏ ครั้นยามสุรี ยะจระพ้น................นภดล
พิมลดาย(จระ=จร)
แสงทองชวาล
บวระฉาย................ทิวะทั่ว ทวีวรรณ(ชวาล=สว่าง,บวระ=บวร)
๏ ฟ้าไร้วลา หกะสลวย..................สมด้วย
สถิตสันติ์(วลาหก=เมฆ)
สายลมประวาต
ชวนะบัน-...............ดละให้ ศิศีรา(ประวาต=พัด,ชวนะ=ความเร็ว,ศิศีระ=หนาวเย็น)
๏ รูปงามเฉพาะ ดรุณะวัย...............พิสมัย
พิไลตา
ล่วงเลยดรุณ
ภวชรา......................สุวะหา
ผสบเห็น(ภว=ความเป็น,สุว=งาม)
๏ อย่าหลงระเริง
สริระหวัง.............อนิจ์จัง ประดังเป็น(สริระ=สรีระ)
เพลาจะพา
ยุวนะเร้น......................รติไร้ ฤทัยตรม(ยุวนะ=ความเป็นหนุ่มเป็นสาว,รติ=ยินดี)
๏ หากแต่ทว่า สุวหทัย...................ศุภให้
วิไลรมย์(ศุภ=ความงาม-ความเจริญ)
หากแม้นวินิต
วิริยะสม.....................จะประสบ ประเสริฐศรี(วินิต=ฝึกหัด-อบรม)
๏ ยิ่งแก่ ชรา
พฤฒะกิต-..................ติสฤษฏ์ สง่ามี(พฤฒ=แก่เฒ่า,กิตติ=คำสรรเสริญ,สฤษฏ์=การสร้าง)
ยิ่งล่วงทิวา
มิทมลี้...........................จะทวี ถวัลย์เอยฯ(ทม=อบรม-ข่มใจ,ถวัลย์=ครอง)
๖ มกราคม ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น