โลกนี้ยุติธรรม : โคลงสี่สุภาพ

โลกนี้ยุติธรรม : โคลงสี่สุภาพ

๑. สุดแสงสูรย์ส่องหล้า................สายัณห์

คือจุดสุดทิพวัน.........................ว่างเว้น

ดาวเดือนผุดชุติพรรณ.................บรรเจิด

หาใช่จุดสุดเร้น..........................แห่งห้วงเวหา ฯ

๒. ลมหายใจสุด=สิ้น...................ชีวัน

หมดซึ่งความสัมพันธ์..................ชาตินี้

ชาติใหม่โลกใหม่พลัน.................ปรากฏ

หาใช่หมดโลกนี้.........................จักไร้โลกา ฯ

๓. เวียนว่ายตายเกิดด้วย...............วิญญาณ

กายร่างประดุจยาน......................พึ่งย้าย

วัฏฏะแห่งสังสาร.........................สืบสัจ

ขับเคลื่อนมิเบือนบ้าย...................คู่ค้ำกรรมกล ฯ(บ้าย=ป้าย)

๔. ความชั่วชนก่อไว้.....................ใดวาร

บาปย่อมตามติดมาน....................หม่นเศร้า

ความดีที่บันดาล..........................บาลดิฐ(ดิฐ=ตั้งอยู่)

บุญย่อมบำเรอเกล้า......................ก่อให้ห่อนสูญ ฯ

๕. ความดี-ความชั่วช้า...................ของใคร

บุญ-บาปกำซาบไท......................ทั่วถ้วน

เสมือนหนึ่งเงาตนใน.....................คันฉ่อง

สูง-ต่ำ-งาม-ทรามล้วน...................สะท้อนซอนคืนฯ

๖. ใครอาจทำใครให้......................บริสุทธิ์ ?

ใครอาจทำใครหยุด.......................ผ่องแผ้ว ?
กรรมใครใครอาจหลุด....................วิบาก ไรฤา ?

คือกฎกำหนดแล้ว.........................โลกนี้ยุติธรรม ฯ

๒๑ มกราคม ๒๕๕๖