เย่อหยิ่ง ยโส โอหัง : กาพย์ยานี ๑๑
๏ คลื่นโถม
โหมหาฝั่ง...............กระแสคลั่ง เกลียวหลั่งไหล
ชนโขด
โดดสูงไคล......................หมดแรงไส ไร้ร่องรอย
๏ คิดฉงน คนคล้ายคลื่น.............ยกตนชื่น
ขึ้นสูงสอย
เทียบชั้น
วรรณะพลอย.................คนอื่นด้อย ต้อยต่ำปาน
๏ วางท่า วาจากร้าว...................หลงตัวห้าว
อะคร้าวหาญ
สูงเหลือ
เหนือคนธารณ์................เหยียดหยามหยัน เยี่ยงฉันทา
๏ จองหอง ใจพองโต..................หยิ่งยโส
โอหังหา
วิเศษ
เวทนา.................................เทพประดา ประโลมจินต์
๏ ไม่รู้
ดูตัวตน...........................เป็นแค่ " คน " กมลฉิน
เหยียบย่ำ
เดินตามดิน....................ขับถ่าย-กิน-เหม็นกลิ่นไคล
๏ มดลูก
มารดาฝาก....................ประเสริฐซาก มาจากไหน ?
เมถุน
รุนร่านใด..............................ที่ทำให้ ได้จุติเป็น ?
๏ กินข้าว
ของชาวนา...................นุ่งห่มผ้า กรรมาเข็น
อยู่บ้าน
แรงงานเป็น........................ผู้สร้างให้ ซุกหัวนอน
๏ ยศถา
บรรดาศักดิ์.....................เงินทองทัก ทะลักถอน
ปริญญา
ยกมาคอน.........................รังเกียจเขา ไม่เท่าตน
๏ หน้าตา
ที่สะสวย......................กลับไม่ช่วย ด้วยใจฉล
ตระกูล
สุนทรก่น............................กลับมืดมน จนปัญญา
๏ ยิ่งยก
ยิ่งตกต่ำ........................ยิ่งระยำ สำมะหา
สมเพช
เจตนา...............................เสพชั่วช้า สามานย์ชน
๏ ตายไป
ก็ไร้ปราณ.....................เป็นเถ้าถ่าน ขี้คร้านขน
ยัดใส่
ไร้ค่าคน...............................อยู่ในหม้อ ดินต่อไป ฯ
๑๖ กันยายน ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น