วนาราตรี : กลอนจรรโลงใจ(กาพย์ฉบัง
๑๗)
๏
เมื่อสุริยาอัศดง..................นภาประจง
รูดม่านวรรณ
รงค์น้ำเงินใส
๏
มืดค่ำเคลื่อนพรางบังไพร................ลับตาลาไป
ซ่อนอยู่ในเงาเนาสลัว
๏
ลมรำเพยเชยชรัว.................ผ่านความมืดมัว (ชรัว=หุบเขา)
พฤกษาระรัวทั่วสั่นหนุน
๏
ผิวน้ำลำห้วยอวยคุณ...............ละลอกคลื่นรุน
เจือจุนนภาสะท้อน สี-
๏
น้ำเงินเพลินชมรมณีย์..............พนาราตรี
เพ็ญศรีเจิดจำรัสผัสสา
๏
ฟุ้งเฟื่องประเทืองอุรา.............ผ่อนโรคะพยาธิ์
อิดเอือม-ระอา-ภาระหาย
๏
มวลเย็นเร้นรอบกอบกาย.............มอบความสบาย
มลายร้อนรุ่มนุ่มนวลผิว
๏
ดาวน้อยพร้อยพราวราวปลิว..............ทั่วฟ้านภาทิว
ละลิ่วละล่องส่องไสว
๏
ลืมความระกำช้ำใจ..............ลำเค็ญเร้นไคล
อะไรก็ไม่ให้กังวล ฯ
๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น