อนิจจา โลกานี้ : กลอนแปด

                                                               

อนิจจา โลกานี้ : กลอนแปด

๏     ใบมะม่วง ร่วงเกลื่อน ปลายเดือนสี่               ใบอ่อนคลี่ ผลิช้อย หย่อนห้อยเห็น

สายลมแผ่ว พัดพลิ้ว ใบปลิวเป็น                         ภิรมย์เย็น เริงร่า น่าเอ็นดู

๏      มะปรางหวาน ลานผล ทั่วต้นห้อย               กลมรีพร้อย เขียว-ส้ม ประสมสู่

ผิวเนียนนวล ชวนเล็ด เด็ดชิมชู                           รสชาติรู้ เปรี้ยว/หวาน สักปานใด

๏      มะเฟืองให้ ใหญ่ผล ยลไม่แพ้                    มีผลแก่ ร่วงหล่น พ้นนับไหว

เจ้าของคง ไม่ชอบ มอบให้ใคร                           จึงปล่อยไป ไม้หล่น ไร้คนกิน

๏      เป็นความจริง ยิ่งว่า โลกานี้                       คนมั่งมี มีล้น ยลไม่สิ้น
สะสมไว้ ได้ครอง ลำพองจินต์                            ทั้งชีวิน กินใช้ เท่าไหร่กัน ?

๏      อีกมุมหม่น คนไร้ ไม่มีหวัง                       อยากประทัง กายา พ้นอาสัญ

เด็กอดตาย วายเห็น เป็นหลายพัน                       ทุกๆวัน พรั่นจิต อนิจจา ฯ

๕ มีนาคม ๒๕๕๕