โธ่ ฟ้า... : กลอนน้อยใจ
๏ โธ่ ฟ้า... ใยข้าจึงต้อง
หมองคล้ำลำเค็ญ
อนาถชีวิต
คิดใคร่ให้เห็น น้ำตากระเซ็น
เป็นปานพิรุณ
๏ โธ่ ฟ้า... ก็สู้อุตส่าห์
แทบบ้าหัวหมุน
ทุ่มเทความคิด
จิตใจให้จุน กลับคล้ายไร้คุณ
ผลกูลอันใด
๏ โธ่ ฟ้า... ได้โปรดมองข้า
ตอบมาได้ไหม ?
ข้าทำความผิด
วิปริตอย่างไร ? เพราะเหตุไฉน
ให้ข้ากรอมกรม ?
๏ โธ่ ฟ้า... ความปรารถนา
สามัญฝันสม
มิได้เลอเลิศ
ประเสริฐเชิดชม กลับต้องระทม
ขมขื่นกลืนกิน
๏ โธ่ ฟ้า... คนอื่นดื่นตา
ปรารถนาสมถวิล
สารพัดสัจจ์สิ่ง
ยิ่งล้ำจำจินต์ ข้ากลับคับสิ้น
ดิ้นรนทุรนทุราย
๏ โธ่ ฟ้า... ช่างไม่เมตตา
ข้าท้อแท้หลาย
ได้โปรดรับรู้ อย่าอยู่ดูดาย ให้ยุติธรรมหาย ไปจากโลกา ฯ
ได้โปรดรับรู้ อย่าอยู่ดูดาย ให้ยุติธรรมหาย ไปจากโลกา ฯ
๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น