ล่วง...หลง : กลอนคติชีวิต
๏ หน้าหนาว คราวแล้ง..............ใบไม้
เหี่ยวแห้ง ร่วงหล่น
ท้นทาง
สถล..............................ลานกล่น เกลื่อนกลาด ดาษดา
๏ กิ่งก้าน รานใบ......................ดูไร้
สูญสิ้น วิญญาณ์
ทุรพล
ดลตา...............................แม้ว่า ชีวา ธำรง
๏ สังขาร
คนเรา........................ยามเยาว์ อย่าเมา ใหลหลง
เปล่งปลั่ง
ยังยง............................ความงาม ยังคง ส่งสะคราญ
๏ ถึงคราว เฒ่าวัน.......................ผิวพรรณ ผ่านวัย ไปนาน
เหี่ยวย่น
ผลพาน...........................เปรียบปาน กิ่งก้าน รานใบ
๏ เมื่อหมด
เวลา.........................วิญญาณ์ ลาร่าง สั่งไส
ทิ้งสัง
ขารไว้.................................ดั่งใบ ไม้หล่น บนดิน
๏ มัวเอา
เวลา............................เมาร่า เริงเบิ่ง ถวิล
ผิวพรรณ
ประทิน............................สังขาร ประคิ่น ดิ้นไย ?
๏ ลุ่มหลง
วัตถุ............................สุขะ ภาวะ ทันสมัย
ฟุ่มเฟื่อย
เรื่อยไฝ่............................หลงใหล ไข่คว้า หาครอง
๏ สัจจา
หาแล.............................แม้แต่ กายตน ยลผยอง
ชีวัน
ครรลอง..................................สุดท้าย ตายต้อง แตกไป
๏ อนุชน
จดจำ.............................กิจกรรม ความดี มีไหม ?
สร้างสรรค์
สิ่งใด..............................ฝากไว้ ให้รำ ลึกเอย ฯ
๒๗ มกราคม ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น