มืดมน กลางแสงสุริยา : กาพย์ฉบัง ๑๖(กลอนน้ำท่วม)
๏
แสงทองส่องทอด ลอดช่อง..........ยุ้งข้าวเปล่าข้อง
ไร้ร่องรอยข้าวเนาใน
๏
ฝาผนังกระดานไม้.............แตกร้าวยาวไป
ตลอดแผ่นไม้แก่นตะเคียน
๏
หลังคาสังกะสีเปลี่ยน...........สีสันผันเพี้ยน
สนิมเกรอะเกาะผุบาง
๏
เสาไม้สี่ต้นซีดจาง.............ตั้งตระหง่านกว้าง
ด้านล่างยกเล้าเหย้าไก่
๏
ยามนี้มีแต่น้ำใน..............เชี่ยวกรากหลากไหล
ไก่ย้ายอยู่บนหลังคา
๏
ลูกเจี๊ยบล้นจนปัญญา..........อาศัยตะกร้า
ร้องจ้าหาแม่แงงอ
๏
ยามสายสูรย์ใสฉายทอ............เมฆบางรั้งรอ
ต่อต้านลมหนาวยาวนาน
๏ ออกพรรษาไม่กี่กาล.............น้ำยังทะยาน
ไหลผ่านบ้านช่องห้องนอน
๏
ไม่เหลือเสื้อผ้าอาภรณ์ .............กองเป็นตะกอน
นิ่งนอนแช่น้ำฉ่ำเย็น
๏
เหลือแต่ตัวกลัวลำเค็ญ...........ฤดูเวียนเปลี่ยนเข็ญ
เป็นหนาวปวดร้าวฤดี
๏
ผ้าห่มกันหนาวไม่มี................ผมไม่ได้หวี
หน้าตาปานผีเปตชน
๏
มองเห็นแต่น้ำช้ำตน................อนาคตขัดสน
มืดมนกลางแสงสุริยา
ฯ
๒๐
ตุลาคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น