หัวใจ ใน ความเหงา : กลอนจรรโลงใจ

               

หัวใจ ใน ความเหงา : กลอนจรรโลงใจ

 ๏     หัวใจ ที่ใคร่ ความเหงา             โศกเศร้า ว้าเหว่ เห่หา

ความรัก จากใคร ในคณา                 ทรมาน์ ทรมาน สุดทานทน

๏      หัวใจ ที่ได้ แต่เหงา                  ปวดร้าว เปล่าเปลี่ยว เซียวสน

มองแต่ น้ำตา ระคน                        เอ่อล้น ท้นท่วม อ่วมอาย

๏      หัวใจ ที่ใช้ ความเหงา               เป็นเพื่อน เหมือนเพรา เฉาฉาย

อ้างว้าง ร้างเปลี่ยว เดียวดาย             หลงหาย ในห้วง มายา

๏      หัวใจ ที่ไม่ หายเหงา                 หลงเงา แห่งความ โหยหา

รักพลอด ตลอด เวลา                       ชีวา ระทด ระทม

๏      หัวใจ ไม่ตาย เพราะเหงา             แต่ความ ซึมเศร้า สั่งสม

บันดาล ปัญญา เสื่อมซม                   โง่งม จมลึก โลกันตร์

๏      หัวใจ ที่ไม่  ยอมเหงา                  ไม่เศร้า วิโยค โศกศัลย์

ไม่ยอม ร่ำไร รำพัน                            ปิดกั้น ปานตน คนเดียว

๏      หัวใจ อย่าให้ ความเหงา                คล้อยเข้า เมาแวะ แม้เดี๋ยว

อย่าปล่อย อารมณ์ จมเจียว                  เฉลียว เชี่ยวชาญ มาน มล

๏      หัวใจ จะไม่ เคยเหงา                    หากเข้า ใจใน เหตุผล

เกิด-ตาย ในความ เป็นคน                    เพียงตน คนเดียว...เที่ยวไป ฯ

๑ ตุลาคม ๒๕๕๔