การใช้ชีวิต : กลอนคติชีวิต
๏ สายแล้วนะ พระอาทิตย์ อยู่ไหน
?.......ไม่มาให้ ส่องสว่าง ห่างเห็น
ทั่วท้องฟ้า เมฆขจิต
ปิดเป็น.....................ลมพัดเย็น มิเจนชัด ฤดูใด ?
๏ ใบไม้หล่น กิ่งก้านโกร๋น
ค้นเร้น...........เวิ้งว้างเว้น ลำเค็ญจิต คิดไข
ฟ้ามืดหม่น มาปรนเศร้า
เหงาใจ.................นึกสงสัย ช่างกระไร ใดดล ?
๏ ปราชญ์สอนว่า รักษาใจ
ให้นิ่ง.............อย่ากลอกกลิ้ง ขึ้น-ลงเลื่อน เคลื่อนไหว
ไม่ว่าจะ ต้องเผชิญ
อะไร..........................อย่าเสียใจ หรือรักใคร่ ยินดี
๏ ชีวิตนั้น มันไม่แน่
ไม่นอน...................โลกซับซ้อน ย้อนยอกทุกข์-สุขศรี
ปล่อยอารมณ์ จมตามใจ
ไม่ดี....................ไหวหวั่นมี สติตัน ปัญญา
๏ มองภาพกว้าง ทุกสิ่งอย่าง
เกิด-ดับ.......ยึดติดสบ ย่อมพบกับ ปัญหา
มองเห็นไหม
ความเปลี่ยนไป นานา.............ดั่งมายา ใช่อัตตา ตัวตน
๏ ถึงยามเที่ยง มีเพียงแดด
รำไร..............หนาวเย็นให้ ในทั่วทุก แห่งหน
ยินสำเนียง เสียงวิหค
วกวน........................จากไพรสณฑ์ ซ่อนพ้นกาย สายตา
๏ ฝึกจิตใจ ให้แกร่งไกร
เข้มแข็ง..............จะได้แหล่ง ที่พึ่งแห่ง ยากหา
ใช้ชีวิต พินิจ
พิจารณา...............................ให้ทรงค่า อย่างระมัด ระวัง
๏ ใชัวันวัย ใจประเสริฐ
เกิดก่อ..................ยามใดต่อ พอรำลึก นึกหลัง
ภาคภูมิใจ ในชีวา
ประดัง.............................ความดียัง แม้ฝังกาย ใต้ปถพี ฯ
๓๑ มกราคม ๒๕๕๕
