ผ่านฝนพ้นปี : กลอนเจ็ด

ผ่านฝนพ้นปี : กลอนเจ็ด

๏    เย็นชื้น คืนนี้ พงพีฉ่ำ..........................ฝนพรำ ตั้งแต่ แลอุษา

ตกจน จวบเที่ยง เพียงพักพา....................ตกบ่าย อีกครา ก่อนลาไคล

๏    ดวงดาว พราวพร่าง กลางรัตติ...............ศศิ พิมล นภดลใส(รัตติ=กลางคืน,ศศิ=ดวงจันทร์)

ยิ่งดึก ยิ่งหนาว ร้าวทรวงใน.......................ต้องใช้ ผ้าห่ม ผะทมนอน

๏    น้ำค้าง ร้างรา พนาผาก........................ฝนจะ ลาจาก หนาวอยากย้อน

อรุณ รุ่งสาง หมอก ลางรอน......................สะท้อน สัญญาณ วสันต์เยา(เยา=เบา)

๏    ผ่านไป อีกหนึ่ง ฤดูฝน.........................อายุ ของคน ยลแก่เข้า

ทรัพย์ สิน-สรรเสริญ ฯลฯ อย่าเพลินเมา.......ตายไป ใครเล่า เอาติดตัว(ไป)

๏    ประโยชน์ อันใด ในทุจริต......................ลาภจาก ลากจิต ทำผิดชั่ว

เวรกรรม เท่านั้น ที่พันพัว...........................สนอง คลองชั่ว ครั่นหัวใจ

๏    ลาภจาก การทำ กรรมสุจริต....................จะนิด จะน้อย จะด้อยไม่

เสมือน ภูผา หิมาลัย.................................หาตั้ง สร้างไตร ในหนึ่งวัน(ไตร=ไกร)

๏    ไม่มี ผู้ใด อดตายดอก...........................หากบอก ตนให้ ใคร่ขยัน

เก็บเล็ก เก็บน้อย (จาก)ร้อยเป็นพัน..............เป็นหมื่น->แสน->ล้าน บันดาลมี

๏    หน้าหนาว ก้าวใกล้ ในที่สุด....................ชีวิต มนุษย์ ไม่หลุดลี้

ความตาย ท้ายสุด คือดุษณี........................เข้าสู่ วิถี ชี้ชะตา ฯ

๑๐ ตุลาคม ๒๕๕๗