โอ้อวด : กลอนเจ็ด
๏ อรุณ รัถยา ในหน้าหนาว..............แสงทอง
ส่องเช้า พราวสดใส (รัถยา=ทางเดิน)
ความงาม ยามรุ่ง
อรุโณทัย.................ดั่งชี วิตใหม่ ประไพประภา
๏ ลมเย็น เป็นเพื่อน
มาเยือนเย้า.......ลูบกาย ไล้เกล้า หนาวนักหนา
หายใจ
ไอฟุ้ง จรุงตา.........................อิฏฐา อารมณ์ ชมพฤกษ์ไพร (อิฏฐ =น่าพอใจ)
๏ นกพิ ราบสาว ขาวขนสี................ไซ้ขน
ตนที่ มีไสว
นกหนุ่ม กลุ้มเกี้ยว
เหนี่ยวฤทัย.............ป้องคอ ป้อใหญ่ ไปรอบนาง
๏ นกสาว รำคาญ พาลบินหนี............นกหนุ่ม
หันรี่ นารีข้าง
เกี้ยวพา ราสี ลีลาศวาง.......................นกสาว ถอยห่าง พรางโผไป
๏ ความทราม ทางกาย สายตาเห็น.....ทรามอื่น
ดื่นเป็น เห็นบ้างไม๊ ?
พฤติกรรม ทรามชั่ว
มัวเมาใจ................นิสัย สันดาน พาลมารยา
๏ ไม่รับ ผิดชอบ
กรอบหน้าที่............ไม่มี วินัย มักไสยถา
ไม่รัก มักดี
มีจรรยา............................ไม่มี ปัญญา ทักษาการ
๏ ไว้ใจ ไม่ได้
ไร้สัตย์ซื่อ..................รั้นดื้อ ถือดี บีฑาหาญ
อกุศล ฉลฉ้อ
ส่อสันดาน......................อันธพาล โฉดร้าย ใคร่ราคี
๏ กายตก ยกแต่ง สำแดงสวย............โอ้ร่ำ
อวดรวย อำนวยศรี
อวดเก่ง อวดโก้
โอ้อวดดี.....................ทั้งที่ ไม่มี ดีใดเอย ฯ
๒๐ มกราคม ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น