โคลงสี่สุภาพ : ธรรมชาติ คือ ผู้มีพระคุณ
๑. นอนเดียวดายในห้อง คล่องคืน
สงัดเงียบเชียบกลืน กล่อมเกล้า
ห่างไกลสายฟ้าครืน แปลบปลาบ
ลมกวาดใบไม้เข้า หมุนคว้างกลางสนามฯ
๒. ดอกโมกข์ดกดื่นต้น คนธ์ขจร
สีขาวดุจดาวซอน แซมฟ้า
คืนค่ำยามเข้านอน กรุ่นกลิ่น
หลับรื่นชื่นแช่มอ้า เอิบเอื้ออภิรมย์ ฯ
๓. ลำดวนอวลกลิ่นกล้ำ กล่อมกลอย
หอมหวนชวนเลื่อนลอย ล่องแล้ว
กลีบเหลืองประเทืองคอย คนชื่น
งุ้มหนารูปเพริศแพร้ว ค่อนคล้ายบัวหลวงฯ
๔. กลางดึกในหน้าร้อน อ่อนกาย
คอยลมชโลมพาย พัดต้อง
นอนเดี่ยวคิดเปลี่ยวอาย ใครเล่า ?
ธรรมชาติเป็นเพื่อนพ้อง สุขให้หฤหรรษ์ ฯ
๕. หากว่าธรรมชาติสิ้น สมดุล
โลกคงยุ่งชุลมุน แน่แท้
ความแส่อยากกักตุน โลภมาก
ทำลายธรรมชาติแม้ ดั่งผู้มีพระคุณ ฯ
๖. เวรกรรมตามสนองได้ ลำเค็ญ
ธรรมชาติวิบัติเป็น โทษไท้
สรรพโรค-พิบัติเข็ญ ถาโถม
อดอยากทุกข์ลากไร้ สุขสิ้นสันติ ฯ
๘ มีนาคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น