กลอน : ธรรมชาติ....ชีวิต...คิด...?
ยามสายแห่ง เหมันต์ กาลสมัย ฟ้าสดใส ปลอดโปร่ง โล่งสล้าง
ไกลสุดสาย ปลายตา เมฆาลาง เวิ้งว่างว้าง ร้างไร้ ใจลอยรื้น
สายลมไหล ไล้พลอย ลอยพือพัด ยอดประดู่ ชูสะบัด ไม่ขัดขืน
ใบเหลืองแห้ง แล้งหล่น กล่นเกลียวกลืน กระจายพื้น ดื่นพร้อย นิ่งอ้อยอิ่ง
ร่มประดู่ รื่นร่ม รมณีย์ แสงสุรีย์ ส่องใบ พรายพราวพริ้ง
พยับแดด แผดพร่าง กระจ่างจริง นั่งนิ่งๆ อิงกาย ใจเยือกเย็น
ตาลโตนด โยชน์ยอด สอดเสียดฟ้า ลมพัดพา โยกส่าย สบายเห็น
ชูก้านแปลก แยกสยาย ปลายใบเป็น บานแผ่เล่น เห็นไหว ให้นภา
นนทรีต้น โยนใบ ชายลมพัด ก้ามปูปัด ผลัดเปลี่ยน เวียนใหม่หา
กิ่งก้านแบ แผ่บัง พรางแสงจ้า พุทธรักษา ริมรั้ว ดอกพัวพัน
มีชีวิต คิดใคร่ ครวญให้หนัก อย่าแส่อยาก มักหา กามาฉันท์
มิต่างทาส ชาติสัตว์ กำหนัดกัน จงเท่าทัน ต้านเหตุ กิเลสกล
มีชีวิต คิดสร้าง ทางข้างหน้า อย่าปล่อยปละ ลาเลย เหยห่างผล
ความเคยตัว ทั่วขวาง ทางถกล วิจิตรจล สนธิ์สร้าง พร่างไพบูลย์
มีชีวิต คิดพร้อม ไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมแม้ โชคชะตา พาเสื่อมสูญ
ศักยภาพ สรรพพร้อม น้อมจำรูญ กิจเกื้อกูล ก้าวหน้า สถาพร ฯ
๑๘ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น