ยินดีต้อนรับ อาคันตุกะ ทุกท่าน

สมัคร Blogger.com ตั้งแต่ยังเป็นเว็ปอิสระ ต้องสร้างรหัสผ่าน แต่ตอนนั้นเพิ่งหัดใช้คอมพิวเตอร์จึงทำผิดพลาดตอนสร้างรหัส ทำให้บล็อก avijjabhikkhu เข้าไม่ได้ ต้องสร้างบล็อกใหม่ใช้ชื่อใหม่ จากคำว่า bhikkhu เป็น pikkhu แทน
ด้วยข้อจำกัดด้านเวลา-ข้อมูล-สติปัญญา-ความรู้ความสามารถ-ความรีบเร่ง ทำให้เกิดความผิดพลาดได้ ผู้เขียนขออภัยเป็นอย่างยิ่ง และขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำเพื่อการแก้ไขความผิดพลาด ผู้เขียนไม่สงวนลิขสิทธิ์สำหรับการคัดลอก การนำไปเผยแพร่ที่ไม่ใช่เพื่อการค้า ขอเพียงแต่อย่าแอบอ้างว่าเป็นผลงานของผู้อื่น แต่ผู้เขียนขอสงวนลิขสิทธิ์ในผลงานนี้ สำหรับการนำไปเผยแพร่เพื่อการค้าหากำไร
*นักเรียน อย่าลอกเป็นการบ้านไปส่งครูนะครับ เพราะไม่สุจริต ไม่เป็นประโยชน์แก่การพัฒนาความรู้ความสามารถ ดูไว้เป็นตัวอย่างก็พอ
มีอะไรสงสัย ไม่เข้าใจ ต้องการคำอธิบาย ก็ถามมาได้

วันศุกร์ที่ 8 ตุลาคม พ.ศ. 2553

เธอ...ไม่ใช่นางฟ้าในฝันของฉัน..อีกต่อไป..

            
                                 
เธอ...ไม่ใช่นางฟ้าในฝันของฉัน...อีกต่อไป...

คนสวย........
แรกเริ่มเดิมที่..ฉันมีความรู้สึกดีๆกับเธอ....
อย่างที่ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้ กับสตรีนางใดในโลกมาก่อน....ในชีวิต.....
เพราะว่าฉันได้เริ่มมีจินตนาการถึงเธอ...

เสมอนางฟ้าผู้ร่าเริง แจ่มใส
ในชุดสีขาวบริสุทธ์....

เมื่อเวลาได้ล่วงเลยไป
ฉัน..ผู้ซึ่งเฝ้าคอยห่วงใย..
ติดตามเธอไปห่างๆ..ด้วยคิดว่า
นี่คือจริยธรรม ของคนที่มีความรักต่อกัน..
จะพึงกระทำให้แก่กัน....

แต่เมื่อพฤติกรรมทั้งหลาย..ที่เธอได้กระทำ..
ได้ปรากฏสู่สายตาของฉัน...
มันทำให้ฉันพบกับความเป็นตัวจริงของเธอ...
กับความเป็นตัวตนของเธอ...

ที่แตกต่าง...
จากนางฟ้าผู้บริสุทธ์ผุดผ่อง....
ที่อยู่ในหัวใจของฉัน
ตลอดมา...

เธอไม่สนใจว่า อะไรดี..อะไรเลว...
เธอไม่รู้ว่า อะไรมีคุณค่า...อะไรไร้คุณค่า....
เธอไม่เห็นความแตกต่าง ของสิ่งที่ควรทำ...กับสิ่งที่ไม่ควรทำ...
เธอไม่เลือกว่า ใครควรคบ...ใครไม่ควรคบ....

เพราะดูเหมือนว่า...แม้แต่ตัวฉัน...
ก็ไร้คุณค่า..ในสายตาของเธอ
และ...เพราะดูเหมือนว่า...
แม้แต่ความดีของฉัน...
เธอก็มองไม่เห็น....

คนสวย....
ด้วยความปวดร้าวและอาลัย...
แต่ฉันก็ต้องตัดสินใจ...ตัดเธอออกไปจากชีวิตฉัน...

เพื่อปล่อยให้เธอ..ได้ใช้ชีวิตตามอำเภอใจ...
เพื่อให้เธอ...ได้อยู่กับความเคยชิน...
กับพฤติกรรมที่เคยชิน...
และกับคนที่เธอเคยชิน...

คนสวย...
แต่ถึงจะอย่างไร..ฉันก็ไม่สามารถตัดใจ...
ตัดภาพจินตนการที่ฉันเคยมีถึงเธอ ไปจากหัวใจของฉันได้...

จะยังมีภาพนางฟ้าในฝัน..
ผู้ร่าเริงแจ่มใส..ผู้บริสุทธ์ผุดผ่อง...
ตลอดไป....

ฉันรู้มาจนถึงวันนี้ว่า...
เธอรอฉันอยู่...
รอให้ฉันกลับไปงอนง้อขอคืนดีกับเธออีก...

ถึงแม้หัวใจของฉันจะเรียกร้อง....ให้รีบทำเช่นนั้น...
แต่ทว่า..หลักจริยธรรมที่ฉันยึดมั่นมาโดยตลอด...ไดัเตือนฉันว่า...
เธอไม่ใช่นางฟ้าผู้ร่าเริงแจ่มใส
ในชุดสีขาวบริสุทธ์ผุดผ่อง..อีกต่อไป...

เธอจะต้องการให้ฉันกลับไปรักเธอทำไม?
ในเมื่อเธอไม่เห็นว่า...ฉันมีคุณค่า...

ถึงแม้ว่าวันนี้..
ฉันจะไม่ได้มางอนง้อขอคืนดีกับเธอ..
แต่ฉันก็อยากจะมาขอบอกว่า...ฉันขอโทษ..ที่เป็นคนปฏิเสธเธอ...

ปฏิเสธเธอเพราะว่า...
เราสองคนนั้น..ช่างแตกต่างกัน...
มากเกินกว่าจะสมานชีวิตร่วมกันได้....

ฉันไม่ได้มา เพื่อขอให้เธอยกโทษให้ฉัน.......
เพราะเธอเป็นไม่ได้..
แม้เพียงนางฟ้าในฝันของฉัน....
ตลอดไป......ฯ

๘ ตุลาคม ๒๕๕๓

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น