กลอนคติชีวิต : ความเป็น " มนุษย์ "

                                                          

กลอนคติชีวิต : ความเป็น " มนุษย์ "

      แม้จะมี บุปผางาม หลามทั่วหล้า          เทียบคุณค่า หาเทียมเพชร เม็ดเดียวไม่

แม้มีหญิง ชายรูปงาม พร่ำเพียงใด             เทียบไม่ได้ กับคนดี ที่หนึ่งเดียว

      อันความดี มิใช่ธาตุ สัญชาตญาณ        แต่โบราณ ปราชญ์สรรค์คิด จิตเด็ดเดี่ยว

แยกความดี คลี่ความชั่ว ทั่วถึงเทียว            ประพฤติเชี่ยว ประสิทธิ์ชาญ บัญญัติศิล(ศีล)

      สัตว์ทั้งหลาย ไร้สำนึก ตรองตรึกธรรม    คิดก่อกรรม สัญชาตญาณ บงการสิ้น
ไม่รู้คิด แยกผิด /ถูก ผูกราคิน                   เป็นระบิล แบ่งคน-สัตว์ ขัดเกลาใจ

      ศัพท์ "มนุษย์" แปลว่ามี ใจที่สูง          เกินกว่าฝูง เดรัจฉาน พาลสาไถย
มีศีลธรรม์ จรรยาวัตร ประพัทธ์ใจ                คู่ควรใช้ "มนุษย์"ศัพท์ กับคนดี

      ไม่ชี้ใคร ใช่คนดี ที่กำเนิด                  ความประเสริฐ เกิดจากเรียน เพียรถ้วนถี่
ศาสนา ปรัชญาศาสตร์ ทัศนีย์                   ไตร่ตรองมี   ปฎิบัติ   ประสาธน์ศิษฏ์            

      หลากศาสนา ปรัชญาต่าง สั่งสอนแตก   หลักแปลกแยก ต้นจรดปลาย คล้ายคนละทิศ

อ่านแล้วตรอง มองความจริง อิงถูก /ผิด       ใช้ความคิด ชีวิตเกื้อ อย่าเชื่อใคร

      ความเสียสละ สร้างวีรชน คนสรรเสริญ   ไม่เก้อเขิน ไปแห่งหน ตำบลไหน

ล้วนต้อนรับ นับถือดี มิเคลื่อนไคล              ภาคภูมิใจ ในญาติมิตร จิตเบ่งบาน

      คนดี....งาม ยามอยู่คง ทรงคุณค่า        แม้ลับลา จากโลกไป ได้กล่าวขาน

ยังอยู่ยง ตรงใจเด่น เป็นตำนาน                ให้ลูกหลาน ไหว้เคารพ นบบูชา ฯ

                  ๑๙ มีนาคม ๒๕๕๓